کتاب آفرینش نیایش

پیامبری از کنار خانه ی ما رد شد. باران گرفت. مادرم گفت : چه بارانی می آید. پدرم گفت : بهار است. و ما نمی دانستیم باران و بهار نام دیگر آن پیامبر است. پیامبری از کنار خانه ما رد شد. لباسهای ما خاکی بود . او خاک روی لباسهایمان را به اشارتی تکانید. لباس ما از جنس ابریشم و نور شد و ما قلبهامان را از زیر لباسمان دیدیم.   پیامبری از کنار خانه ی ما رد شد. آسمان حیاط ما پر از عادت و دود بود. پیامبر کنارشان زد. خورشید را نشانمان داد و تکه ای از آن را توی دستهایمان گذاشت. پیامبری از کنار خانه ی ما رد شد و ناگهان هزار گنجشک عاشق از سرانگشتهای درخت کوچک باغچه روییدند و هزار آوازی را که در گلویشان جا مانده بود به ما بخش...

  خدایا ! دلم باز امشب گرفته بیا تا کمی با تو صحبت کنم بیا تا دل کوچکم را خدایا فقط با تو قسمت کنم  *** خدایا ! بیا پشت آن پنجره که وا می شود رو به سوی دلم بیا،پرده ها را کناری بزن که نورت بتابد به روی دلم *** خدایا! کمک کن به من نردبانی بسازم و با آن بیایم به شهر فرشته همان شهر دوری که بر سردر آن کسی اسم رمز شما را نوشته *** خدایا! کمک کن که پروانه شعر من جان بگیرد کمی هم به فکر دلم باش مبادا بمیرد *** خدایا! دلم را که هر شب نفس می کشد در هوایت اگرچه شکسته شبی می فرستم برایت ...

او خوشبخت بود. چون هيچ سؤالي نداشت. اما روزي سؤالي به سراغش آمد. و از آن پس خوشبختي ديگر، چيزي كوچك بود. او از خدا معني زندگي را پرسيد. اما خدا جوابش را با سؤال خودش داد و گفت: «اجابت تو همين سؤال توست. سؤالت را بگير و در دلت بكار و فراموش نكن كه اين دانه‌اي ا‌ست كه آب و نور مي‌خواهد.» او سؤالش را كاشت. آبش داد و نورش داد و سؤالش جوانه زد و شكفت و ريشه كرد. ساقه و شاخه و برگ. و هر ساقه سؤالي شد و هرشاخه سؤالي و هر برگ سؤالي. و او كه روزي تنها يك سؤال داشت؛ امروز درختي شد كه از هرسرانگشتش سؤالي آويخته بود. و هر برگ تازه، دردي تازه بود و هر باز كه ريشه فروتر مي‌رفت، درد او نيز عميق‌تر مي‌...

  آرزو هات رو یه جا بنویس          و یکی یکی از خدا بخواه   خدا یادش نمیره   ولی تو یادت میره چیزی را که الان داری                                        آرزوی دیروزته     ...

بار الها !   من در کلبه فقیرانه خود چیزی را دارم   که تو در عـرش کبـریــایی خـود نـداری                      آری ! من چون تویی دارم                                              و تو چون خودی نداری !   ...

زندگی باید کرد  گاه با دل  تنگ همتی بایدت چوقطره بر سنگ اینکه طوفان خزان  گل است ساقی پیمانه حیران دل است ما را چه چیز  که چی  باشد بی غم دنیاوکی به کی باشد مهم آنکه پای تو در میان باشد زلف گیسوی توچوپرنیان باشد با نام تو مژگان بارانی  شود تپش این قلب هم آنی شود خوشم از  آنکه با  بال  رویا پر  می کشم هرآن که خواهم به سرایت سرمی کشم لیک...! تو کجا و من کجا فاصله قرنهاست دانی دراین سو قاصدکی تنهاست؟ این قاصدک ما  لانه  ندارد بی پناه است وخانه ندارد می شود به کلبه ات راهش دهی؟ دمی بربالین خویش پناهش دهی؟ ...

ماه من، غصه چرا؟ تو مرا داری و من هر شب و روز،آرزویم همه خوشبختی توست ماه من ... غم و اندوه اگر هم روزی، مثل باران بارید یا دل شیشه ایت از لب پنجره ی عشق به زمین خورد و شکست با نگاهت به خدا؛ چتر شادی وا کن که خدا هست، خدا...   ...

من خدایی دارم که در این نزدیکی ست مهربان خوب قشنگ چهره اش نورانی ست گاه گاهی سخنی میگوید با دل کوچک من سخنی ساده تر از سخن ساده ی من او مرا میفهمد او مرا میخواند نام او ذکر من است در غم و در شادی آن زمان رقص کنان میخندم که خدا یاد من است که خدا یار من است او خدایی ست که مرا می خواهد   ...

شنيدن يك جمله كوتاه از تو براي من ترجمه عشق است وجودت را براي هميشه كنارم خواهانم و از صميم قلب دوست دارم نیایشم ، در كنار مهرباني چون تو زندگي كردن بهترين موهبت است و هنوز نميدانم چه چيزي مرا لايق اين موهبت كرده است . ...

پیش از اینها فکر می‌کردم خدا  خانه‌ای دارد کنار ابرها مثل قصر پادشاه قصه‌ها   خشتی از الماس و خشتی از طلا پایه‌های برجش از عاج و بلور   بر سر تختی نشسته با غرور ماه ، برق کوچکی از تاج او هر ستاره، پولکی از تاج او اطلس پیراهن او، آسمان   نقش روی دامن او، کهکشان رعد و برق شب، طنین خنده‌اش  سیل و توفان ، نعره توفنده‌اش دکمه پیراهن او، آفتاب  برق تیغ خنجر او، ماهتاب هیچکس از جای او آگاه نیست   هیچکس را در حضورش راه نیست پیش از اینها خاطرم دلگیر بود از خدا در ذهنم این تصویر بود آن خدا بی‌رحم بود و خش...